Woensdag ochtend, ik loop met Lola door het bos, de duinen, het strand en door het dorp weer terug naar huis. Dit is ons favoriete rondje. Aangezien Lola helemaal blij en los op het strand uit haar hondendak gaat vul ik het even voor haar in.
De zon schijnt, het is fris, windstil en heerlijk rustig. De wilde koeien in het duin laten zich deze keer weer niet zien, wat ik stiekem een zegen vind. Die wilde blikken, maken mijn hart altijd wat onrustig. Ik ben gewoon bang voor die harige monsters en geef dat eerlijk toe.
Dit is geluk, wanneer je geen pech hebt. Een mooie uitspraak van Martin Simek. En zo zie, voel en ervaar ik het ook, die kleine simpele dingen in het leven en daar zo intens van genieten.
Dat staat als een paal boven water 🙂
Het is weer een leuk stukje. Zomaar uit Lola haar bolletje.❤